Kim jestem?
(wg testu Gallupa)
DOWODZENIE
Twoja cecha Dowodzenia każe Ci brać sprawy w swoje ręce. W przeciwieństwie do niektórych, nie czujesz się zakłopotany/a narzucając innym ludziom swój punkt widzenia. Wprost przeciwnie, gdy masz określoną opinię na jakiś temat, chcesz dzielić się nią z innymi. Jeśli ustalisz jakiś plan, odczuwasz niepokój, dopóki nie wciągniesz innych ludzi do jego realizacji. Nie boisz się konfrontacji: uważasz, że konfrontacja jest pierwszym krokiem do znalezienia rozwiązania. Podczas gdy inni mogą unikać stawania twarzą w twarz z tym, co w życiu nieprzyjemne, ty czujesz się zmuszony/a przedstawić „fakty” lub „prawdę” bez względu na to, jak bardzo mogą być one przykre. Sprawy między ludźmi muszą być, według ciebie, postawione jasno, więc prowokujesz innych do bezpośredniości i szczerości. Nakłaniasz ich do podejmowania ryzyka. Możliwe, że ich nawet onieśmielasz. I chociaż niektórych będzie drażnić twoja, jak to określą, zawziętość, to jednak często będą oddawać sprawy w twoje ręce. Ludzie lgną do tych, którzy mają określone stanowisko w danej kwestii, którzy wyznaczają jakiś kierunek i jednocześnie wciągają innych do działania. Masz silną osobowość i będziesz przyciągał/a ludzi. Posiadasz cechę Dowodzenia.
AKTYWATOR
„Kiedy zaczynamy?” To pytanie stale powraca w twoim życiu. Rwiesz się do działania. Możesz nawet przyznać, że analizowanie bywa użyteczne albo że dyskusje i debaty mogą rzucić nowe światło, jednak w głębi duszy jesteś przekonany/a, że tylko działanie się liczy. Tylko dzięki działaniu projekty stają się rzeczywistością. Gdy decyzja zostanie już podjęta, nie potrafisz nie działać, inni mogą się obawiać, że „są jeszcze ciągle rzeczy, których nie wiemy”, ale ciebie to nie zniechęca. Jeśli została podjęta decyzja o tym, żeby przedostać się na drugą stronę miasta, wiesz, że najszybsza droga to jazda od jednych czerwonych świateł do drugich. Nie będziesz siedzieć i czekać, aż wszystkie światła zmienią się na zielone. Z twojego punktu widzenia działanie i myślenie nie wykluczają się. Tak naprawdę uważasz, że działanie jest najlepszym sposobem uczenia się. Podejmujesz decyzje, działasz, obserwujesz rezultaty i dzięki temu uczysz się. Taka nauka prowadzi do podejmowania coraz to nowych działań. Jak można się rozwijać w sytuacji, gdy nie ma nic, na co mógłbyś/mogłabyś reagować? Twoim zdaniem nie można. Nieustannie musisz działać i podejmować kolejne kroki. W jaki inny sposób mógłbyś/mogłabyś zachować świeży i aktywny umysł? W rezultacie wiesz, że będziesz oceniany/a nie przez pryzmat tego, co mówisz i myślisz, ale przez pryzmat tego, co zrobiłeś/aś. Ty się jednak tego nie obawiasz. Perspektywa bycia ocenionym/ą w taki sposób podoba ci się.
MAKSYMALIZACJA
Doskonałość, a nie przeciętność jest miara dla Ciebie. Wyciąganie czegoś z położenia poniżej średniej do lekko powyżej średniej wymaga bardzo dużego wysiłku i według Ciebie nie jest tego warte. Przekształcenie czegoś dobrego w coś doskonałego wymaga dokładnie tyle samo wysiłku, a jest dużo bardziej ekscytujące. Silne strony, czy to twoje, czy kogoś innego, fascynują cię. Tak jak poławiacz pereł, tak Ty poszukujesz talentów, wypatrując zwiastujących je oznak. Przebłysk wrodzonej zdolności, szybkie uczenie się oraz umiejętność nabyta bez przechodzenia przez kolejne stopnie rozwoju sugerują, że masz do czynienia z talentem. Gdy już zdobędziesz perłę, czujesz się zobowiązany/a do jej pielęgnowania. Polerujesz ją, aż zacznie lśnić. Taką selektywność niektórzy mogą określić jako dyskryminację. Wybierasz towarzystwo ludzi, którzy doceniają twoje atuty. Na tej samej zasadzie pociągają cię te osoby, które zdają się mieć świadomość swoich talentów i skłonność do ich rozwijania. Raczej unikasz tych, którzy chcieliby uczynić z ciebie wszechstronny ideał, być może znajdą w tym celu kogoś innego. Ty nic chcesz spędzić życia bolejąc nad swoimi brakami. Raczej wolisz w pełni wykorzystać talenty, jakimi jesteś obdarzony/a. To jest znacznie przyjemniejsze. I bardziej konstruktywne. A także, wbrew temu, czego by się można spodziewać, bardziej wymagające.
RYWALIZACJA
Rywalizacja ma swoje źródło w porównywaniu. Patrząc na świat, jesteś instynktownie świadomy/a tego, jak radzą sobie inni. Ich dokonania są dla ciebie ostatecznym kryterium. Nie jest ważne, jak bardzo się starałeś/aś czy też jak szlachetne były twoje intencje. Jeśli zrealizowałeś/aś plan, ale inni poradzili sobie lepiej od ciebie, czujesz, że twoje osiągnięcie jest niepełne. Tak jak wszyscy lubiący rywalizację, potrzebujesz innych ludzi. Musisz porównywać się z innymi. Jeśli możesz się porównywać, to możesz również, współzawodniczyć, a skoro możesz współzawodniczyć, możesz wygrywać. A wygrywania nie da się z niczym porównać. Lubisz, kiedy robione są pomiary, ponieważ pomagają one w porównywaniu. Lubisz swoich rywali, ponieważ oni stanowią dla ciebie doskonalą motywację. Lubisz wreszcie samą rywalizację, gdyż zawsze wyłania ona zwycięzcę. W szczególności lubisz te konkurencje, w których masz największe szanse na zwycięstwo. Chociaż potrafisz być uprzejmy/a wobec współzawodników czy nawet zachować spokój w obliczu porażki, nie bawi cię gra sama w sobie. Grasz, żeby wygrać. Z upływem czasu będziesz unikać rozgrywek, w których będziesz mieć małe szanse na zwycięstwo.
BLISKOŚĆ
Potrzeba trwałych relacji z ludźmi określa twoje podejście do znajomości i przyjaźni. Krótko mówiąc, cecha ta sprawia, że ciągnie cię raczej w stronę tych, których już znasz. Niekoniecznie stronisz od nowych znajomości – możesz mieć inne silne cechy, które powodują, że cieszysz się sytuacją, w której obcy stają się twoimi znajomymi – ale ogromną przyjemność i siłę czerpiesz z przebywania w pobliżu Twoich serdecznych przyjaciół. Nie krępuje cię emocjonalna zażyłość. Gdy już zostanie nawiązana jakaś znajomość, świadomie zachęcasz do jej pogłębiania. Chcesz, żeby Twoi przyjaciele dobrze cię poznali i Ty chcesz dobrze ich znać. Chcesz rozumieć ich uczucia, cele, obawy, marzenia, chcesz także, żeby oni rozumieli Twoje. Zdajesz sobie sprawę z tego, że taki rodzaj stosunków międzyludzkich wiąże się z pewnym ryzykiem – możesz dać się zdominować – ale jesteś gotowy/a je podjąć. Dla ciebie przyjaźń ma wartość tylko wtedy, jeżeli jest autentyczna. Jedynym sposobem, żeby się o tym przekonać, jest zaufać drugiej osobie. Im więcej macie wspólnego, tym więcej razem ryzykujecie. Im więcej razem ryzykujecie, tym więcej możliwości wykazania, że wasza troska jest autentyczna. To są Twoje kroki w stronę prawdziwej przyjaźni i chętnie je podejmujesz.
